Olgie's World

Temat, który chodził mi po głowie od dość dawna. I będzie dość mocny, za co może i powinnam przeprosić, ale nie, nie zrobię tego. Bo od sierpnia nie zmieniłam zdania. W październiku, tuż po powrocie z Anglii, powiedziałabym duże i mocne TAK. ale... nie, jednak nie. Taki wyjazd nie weryfikuje niczego, często jedynie prowadzi do kompletnego rozpadu znajomości, nawet jeśli ma się ten minimalny kontakt. Ale od początku. 27 lipca. Wsiadamy z koleżankami do samolotu do Londynu, by potem przejechać do Cambridge. Ale już od początku mamy problemy choćby ze scamem, o którym pisałam TU . Wracając jednak do mnie. Mimo scamu, trafiłam jednak na świetnych współlokatorów, lokalizacja w sumie uszła, a sam dom był fajny. Ale i tak coś poszło źle. Po 3 tygodniach, mimo obecności +-  10 osób naokoło przez cały czas, dopadła mnie ta przerażająca samotność w tłumie. Coś, co niestety często dopada mnie też w Warszawie, ale tu jest odczuwalne w zasadzie tylko w pewnych sytuacjach. A tak za gran

Jak nie byłam w Londynie od 1999 roku do sierpnia 2018, tak od tego czasu byłam tam... de facto 5 razy. Z czego cztery tak, że udało mi się pójść gdzieś do miasta - za każdym razem był to jednodniowy wypad. Przy pierwszym pobycie warto zacząć trasę przy Tower Hill i przejść się słynnym Tower Bridge, mimo tłumów. Strasznych tłumów. Warto też zahaczyć o Millenium Bridge, jedyny most pieszy w Londynie. Stamtąd jest niedaleko do katedry św. Pawła, a po drugiej stronie znajduje się Tate Modern - galeria sztuki współczesnej (ten budynek z wysokim kominem, galeria jest na terenie starej elektrowni). Zdecydowanie warte odczekanie w ogromnej kolejce (mniej więcej 1,5 godziny) jest też przejechanie się London Eye. Widoki wynagradzają stanie w kolejce. Big Ben... Hm. Trafiłam akurat tak, że za każdym razem był w remoncie. Byłoby wstyd pominąć przy tym wszystkim Buckingham Palace. Jeśli ma się więcej czasu, to w promieniu kilku kilometrów od pałacu znajdu